Ο συγγραφέας Γιάννης Ζαραμπούκας γράφει για το μυθιστόρημα της Giulia Caminito
« […] είμαστε σκάρτα υλικά, άχρηστες κάρτες σ’ ένα περίπλοκο παιχνίδι, ραγισμένοι βόλοι που δεν κυλάνε πια…»
Με φόντο τη Ρώμη, λίγο πριν την εκπνοή της προηγούμενης χιλιετίας, και συγκεκριμένα με φόντο τη βιομηχανική περιοχή του Λάτσιο, η συγγραφέας Giulia Caminito στήνει το δικό της μυθιστορηματικό μικρόκοσμο, στους κόλπους του οποίου μεγαλώνει η Γκάια.
Η Γκάια, η κεντρική ηρωίδα της Caminito, ανατρέφεται σε ένα φτωχικό οικογενειακό περιβάλλον, όπου η πείνα, η βρώμα, η έλλειψη υλικών αγαθών, αλλά και η φθορά αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας της. Η οικογένεια της απαρτίζεται από τον μεγαλύτερο αδελφό της, τον Μαριάνο, τα δύο δίδυμα μικρότερα αδέρφια της, τον ανάπηρο και ανήμπορο πατέρα της, καθώς και από την Αντόνια, τη δεσποτική μητέρα της.
Η Γκάια μεγαλώνει κάτω απ’ τη βαριά σκιά της τυραννίας που επιβάλει η μητέρα της, η οποία έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για ό,τι συμβαίνει εντός κι εκτός σπιτιού. Η Γκάια μεγαλώνει από μικρή με την αίσθηση της έλλειψης να ριζώνει και να απλώνει μέσα της, ώσπου τελικά μετατρέπεται σε μία αίσθηση τόσο οικεία, τόσο κατάδική της. Τίποτα δεν της ανήκει, παρά μόνο αντικείμενα φθαρμένα, αμφιβόλου ποιότητας και από δεύτερο χέρι. Τίποτα εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτός είναι ο πολυτιμότερος της θησαυρός. Αυτόν πρέπει να διαφυλάξει με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος από την αναπόδραστη διάβρωση που επιφέρει ο χώρος και ο χρόνος γύρω της. Θα τα καταφέρει; Θα καταφέρει να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο και να εξανθρωπίσει την ψυχή της, που διαφεντεύεται από κατώτερα ένστικτα κι ανάγκες;
Μία αμιγώς ρεαλιστική ηρωίδα που σου γεννά αμφίθυμα συναισθήματα με τη συμπεριφορά της.
Μεγαλωμένη με το «οικογενειακό χρέος» να καταφέρει να μορφωθεί, να σπουδάσει, να ξεφύγει από τον βούρκο της φτώχειας στον οποίο βουλιάζουν καθημερινά όλο και πιο πολλοί Ιταλοί, ανάμεσα στους οποίους και η οικογένεια της, η Γκάια παλεύει να ανακαλύψει τον εαυτό της, να βρει τα πατήματα της στον κόσμο και να εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε ευκαιρία βρεθεί τυχαία στον δρόμο της, γιατί για τα παιδιά των φτωχογειτονιών της Ρώμης οι ευκαιρίες είναι κάτι σπάνιο, κάτι σαν όνειρο απατηλό.
Στο κατώφλι λοιπόν του νέου αιώνα, της νέας χιλιετίας, η Ιταλία είναι μία χώρα που έχει υποστεί τον όλεθρο από τις πολιτικές του Μπερλουσκόνι, με τη σκόνη και τη μυρωδιά της καταστροφής να έχουν πλημμυρίσει κάθε σπιθαμή του τόπου. Η Ρώμη για άλλη μία φορά ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, με τις ταξικές ανισότητες να πληθαίνουν, ο φτωχός Νότος και ο πλούσιος Βορράς, δύο κόσμοι παντελώς αντίθετοι που προσπαθούν να συνυπάρχουν, με τους ανθρώπους τους να πασχίζουν να βρουν τις δικές τους ισορροπίες.
Ανάμεσα σε αυτούς και η Γκάια, η τραγική και εντελώς σάρκινη ηρωίδα που δημιουργεί η Caminito. Μία αμιγώς ρεαλιστική ηρωίδα που σου γεννά αμφίθυμα συναισθήματα με τη συμπεριφορά της. Μία ηρωίδα που έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρότητα της ζωής από την πρώτη της ανάσα! Η τρυφερότητα και η αθωότητα της παιδικής ηλικίας χάνονται αμετάκλητα. Το δύσβατο ταξίδι ενηλικίωσης ξεκινά από πολύ νωρίς για τη νεαρή Γκάια, η οποία καλείται να χωρέσει τα φτωχικά της όνειρα εντός των μουχλιασμένων τοίχων του παιδικού της δωματίου.
Παρά τη διάβρωση που προκαλεί η βαρβαρότητα που κυριαρχεί γύρω της, παλεύει να μη χάσει την ανθρωπιά της, προσπαθώντας να μάθει να δίνει και να παίρνει αγάπη. Κι ας υπάρχουν φορές που βουλιάζει στο σκοτάδι και συμπεριφέρεται σκληρά, σχεδόν απάνθρωπα. Αυτός είναι μάλλον ο τρόπος της για να καταφέρει να εξισορροπήσει τη θύελλα που μαίνεται εντός της!
Η Γκάια τέλος αγωνίζεται να επιβιώσει μόνη σε έναν δυσβάσταχτα σκληρό και άνισο κόσμο, κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μεταβολίσει το αίσθημα της υπαρξιακής μοναξιάς που τρυπώνει σαν αγκάθι βαθιά μέσα της και την πονά. Πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Δεν έχει άλλωστε άλλη επιλογή. Πρέπει να μάθει να επιβιώνει μέσα στη φτώχεια και να ζει κάνοντας δανεικά όνειρα, γιατί η ζωή είναι αδιαμφισβήτητα άνιση και η Γκάια είχε την ατυχία να γεννηθεί σε ‘κείνη την πλευρά του κόσμου που τα χνώτα ζέχνουν από την πείνα, την έλλειψη και τον θάνατο.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν, το μυθιστόρημα «Το νερό της λίμνης δεν είναι πότε γλυκό» της Ιταλίδας συγγραφέως Giulia Caminito που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, εξαιρετικά μεταφρασμένο από την κυρία Δήμητρα Δότση, είναι ένα εξαιρετικό σύγχρονο μυθιστόρημα, που αξίζει την προσοχή σας! Πρόκειται για ένα στυφό ταξίδι ενηλικίωσης, που οδηγεί στην πικρή διαπίστωση της αδικίας που κυριαρχεί στους κόλπους αυτού του κόσμου, αφήνοντας ωστόσο μία τόση δα χαραμάδα για να εισχωρήσει λίγο φως, γιατί τόσο το όνειρο, όσο και η ελπίδα αποτελούν αντανακλαστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Αποτελούν καύσιμα της ψυχής, που τη βοηθούν να επιβιώσει!
«Το νερό της λίμνης δεν είναι πότε γλυκό» της Giulia Caminito κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ
Photo by Tommi Saltiola on Unsplash
Ο Γιάννης Ζαραμπούκας είναι ποιητής και αρθρογράφος λογοτεχνίας. Η τελευταία του ποιητική συλλογή "Οι άνθρωποι στις κορνίζες" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι, περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ
