Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας
“Redeem me into childhood.
Show me myself without the shell.
Like the advent of May, I’ll be there when you say Time to never hold our love”
– “Ghost love score”, Nightwish
Η βιβλιοθήκη του καθενός μας, είναι ένα θησαυροφυλάκιο· μονάχα δε γνωρίζουμε το βάθος του, το εύρος του, τα πόσα υπέροχα μυστικά μας περιμένουν στις σκοτεινές του γωνίες. Στις σελίδες των κλειστών βιβλίων. Πήρα στα χέρια μου το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» (εκδ. Bell, 2008) μόλις πέρυσι, ενώ το έβλεπα στη βιβλιοθήκη για χρόνια ολόκληρα. Εγώ φταίω. Δίσταζα να το ξεκινήσω. Είχα ακούσει τόσα για αυτό το βιβλίο που το προμηθεύτηκα αλλά μετά φοβήθηκα να το διαβάσω. Για ποιο λόγο αναρωτιέμαι τώρα… Ίσως τρόμαξα από το πόσο το αγαπάει ο κόσμος και φοβήθηκα μήπως απογοητεύσει εμένα; Ήθελα να διαβάζω απλώς κάτι πιο “ελαφρύ”, κάτι πιο “γρήγορο”, ένα απλά απολαυστικό βιβλίο χωρίς να χρειάζεται να φορτίσω το μυαλό μου με κοινωνικές ανησυχίες δεκαετιών; Δεν ξέρω. Δε θυμάμαι. Ένα είναι σίγουρο. Το διάβασα. Τόσο απλό ήταν. Το τράβηξα απαλά από τη ράχη του ένα απόγευμα και κάθισα και το διάβασα. Kαι το λάτρεψα. Είναι από τα βιβλία που σου αλλάζουν τη ζωή. Το βιβλίο αυτό μιλάει αφενός για σαθρά κοινωνικά υπόβαθρα, για τερατώδης αδικίες και άδικες μεταχειρίσεις ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή είναι «διαφορετικοί». Αλλά πάνω από όλα, ο πυρήνας, η καρδιά αυτού του βιβλίου είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πάντα, μαζί με τον Άτικους, είναι η παιδικότητα του ανθρώπου που γνωρίζει τον κόσμο, η καθαρή ματιά της Σκάουτ, η Tabula Rasa ψυχή της που γεμίζει μολυβιές, γεμίζει χρώματα, γεμίζει τις καρδιές μας με κάτι πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορώ να περιγράψω. Με κάτι αγνότερο από αγάπη, δυνατότερο από οργή, καθαρότερο από ελπίδα. Με τη ζωή που ονειρευόμαστε να κάνουμε ως σωστοί άνθρωποι.

Η Χάρπερ Λη μας μιλάει για έναν κόσμο που ένας άντρας τσιμεντώνει μια κουφάλα δέντρου ώστε δύο παιδιά να μην μπορούν να ανταλλάξουν ένα μήνυμα με χαρτάκι. Και μας δείχνει πως τα παιδιά και πως κάποιοι ενήλικες δεν δέχονται τον κόσμο αυτόν και προσπαθούν να τον κάνουν καλύτερο. Ξεκινώντας από τον εαυτό τους.
Υ.Γ. Το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” θα μείνει για πάντα χαραγμένο ανεξίτηλα στην καρδιά μου για έναν ακόμα λόγο, πολύ σημαντικό για εμένα, κάτι που μου έφερε δάκρυα στα μάτια και με έκανε να νιώσω μια ηλεκτρική έκρηξη στην ίδια την ψυχή μου. Έχασα τον αγαπημένο μου μπαμπά από καρκίνο το 2016 και κάθε χρόνος που περνάει μου λείπει και περισσότερο. Ήταν ένας άνθρωπος ντόμπρος, αγνός, που αγαπούσε την οικογένεια του αλλά τον απορροφούσε πολύ η απαιτητική του εργασία ως γιατρός. Τον θυμάμαι με αγάπη όπως ξεκίναγε κάθε πρωι με το σακάκι του προσεγμένο, το ξύρισμα του πάντα φρέσκο μέχρι και τη σύνταξή του, με τον σκοπό της εργασίας στα μάτια του, με την ευθύνη της οικογένειάς του. Τον αγάπησα πολύ τον μπαμπά μου και με στεναχωρούσε πάντα που δεν είχα κάποια ανάμνησή του στην πόλη, όπου να φροντίζει τον δικό του εαυτό, όπου να έχει διαφορετικές ανησυχίες πέρα από τις οικογενειακές και τις εργασιακές του. Να έχει ένα καταφύγιο. Δεν ήξερα. Δεν ήξερα ότι είχε πάρει το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» και το είχε διαβάσει. Και του άρεσε τόσο που κάθισε να γράψει για το βιβλίο αυτό. Όπως κάνω τόσα χρόνια μετά εγώ… αυτές εδώ τις στιγμές. Όταν άνοιξα σχεδόν μια δεκαετία μετά το βιβλίο, έπεσε μέσα από τις σελίδες ένα κομμάτι χαρτί.


Ένα απλό απόκομμα. Το σήκωσα και μόλις είδα τα ιατρικά γράμματα του μπαμπά κράτησα την ανάσα -γιατί δεν ήταν κάποια ιατρική συνταγή, δεν ήταν κάτι επαγγελματικό. Ήταν γράμματα, σκέψεις και προτάσεις του… πάνω σε ένα βιβλίο που είχε διαβάσει. Που είχε αγαπήσει. Που τον παρακίνησε να γράψει κάτι για αυτό, καθώς το ένιωσε μέσα στην καρδιά του. Αυτό το κομμάτι χαρτί, γραμμένο από ένα χέρι αγαπημένο, ένα απλό χαρτί ξεχασμένο στη σκόνη των χρόνων που πέρασαν… ήταν μια ανακάλυψη που έκανε τη δική μου καρδιά να τυλιχτεί στις φλόγες. Το μυαλό μου να γεμίσει εικόνες του πατέρα μου καθώς χαμογελάει, σκέφτεται, γράφει. Πλέον το απόκομμα το έχω πλαστικοποιήσει για να το βλέπω κάθε μέρα στον τοίχο του δωματίου μου. Δίπλα στη βιβλιοθήκη.
Το μυθιστόρημα «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Harper Lee κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell, περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ
Το βιβλίο του Γώργου Γιώτσα “Το μακρύ σοκάκι” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως ενώ το μυθιστόρημά του “Το κουτί” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell