Συνέντευξη στην Κέλλη Κρητικού με αφορμή την κυκλοφορία του συναρπαστικού θρίλερ της με τίτλο «Χάλκινο δάκρυ φτερωτό»
Με το «Χάλκινο δάκρυ φτερωτό» η Ειρήνη Ευφραιμίδη συστήνεται για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό και βάζει φωτιά στην αδρεναλίνη του. Είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο δράση και σασπένς, με κινηματογραφικό ρυθμό και συνεχείς εναλλαγές, που συνδυάζει στην πλοκή του μυθολογία και επιστήμη, πίστη και ηθικά διλήμματα.
Με αφορμή το συναρπαστικό αυτό βιβλίο, η συγγραφέας μας μίλησε για το συγγραφικό της ντεμπούτο, τη λογοτεχνία, τη Μήδεια, τα βιβλία που έχει ξεχωρίσει, τα χόμπι της και τον ποδηλατικό τουρισμό.
Είστε πτυχιούχος Γερμανικής Φιλολογίας και έχετε και διδακτορικό στη Γερμανική Λογοτεχνία. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μη σας ρωτήσω ποιους Γερμανούς συγγραφείς ξεχωρίζετε;
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά ελάχιστους. Μετά από τόσα χρόνια ενασχόλησης με την γερμανόφωνη Λογοτεχνία, έχω καταλήξει σε κάποιους λογοτέχνες που «αντέχω» ακόμα να διαβάζω. Αν κατέβω κάτω από το γνωστό Top-10, στο μυαλό μου έρχεται ο Paul Celan με την υπερρεαλιστική μελαγχολία του και ο Heinrich Boell σε συγκεκριμένα έργα του, όπως το «Γυναίκες σε τοπίο με ποτάμι».
Υπήρξε κάποιο βιβλίο που σας έδωσε το έναυσμα να ασχοληθείτε με τη συγγραφή ή ήταν μια εσωτερική σας ανάγκη;
Λίγο και από τα δύο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Αγκάθα Κρίστι, ξεκίνησα να γράφω στα έξι μου χρόνια από βαρεμάρα και συνεχίζω μέχρι σήμερα για τον ίδιο λόγο. Ένα βιβλίο που ζήλεψα πολύ και με έχει επηρεάσει και στο «Χάλκινο Δάκρυ Φτερωτό» ήταν το «Όνομα του Ρόδου».
Το πρώτο σας μυθιστόρημα είναι μια ιστορία δράσης, αγωνίας, φόνων και μυστηρίου. Είναι ένα είδος που αγαπάτε και ως αναγνώστρια;
Τρελαίνομαι! Αρκεί να έχει Happy end!
Ποιους συγγραφείς αυτού του είδους ακολουθείτε πιστά;
Όσο πεζό κι αν ακούγεται, λατρεύω τον Dan Brown, μαιτρ αυτού του είδους, ο οποίος δεν συγκρίνεται βέβαια με τον Umberto Ecco, που κρύβει τα μυστήριά του πίσω από σημειολογικούς γρίφους υψηλής τεχνολογίας. Μου αρέσει ο Dan Brown, του οποίου το σύστημα συγγραφής έχω ακολουθήσει κατά κάποιον τρόπο, τοποθετώντας το όμως σε ελληνικά δεδομένα. Η βασική μου επιρροή ήταν όμως από τον Umberto Eco, στο «Όνομα του Ρόδου» που το διάβαζα και το ζήλεψα, σκεπτόμενη «ορίστε μας, έχουμε κι εμείς μοναστήρια, και μάλιστα σημαντικότερα». Εξ ου και το μοναστήρι στο Άγιο Όρος! Φυσικά δεν μπορούσα να στήσω δολοφονία σε ένα Αθωνικό Μοναστήρι, έχει και η μυθοπλασία τα όριά της.
«Χάλκινο δάκρυ φτερωτό». Πώς προέκυψε αυτή η συναρπαστική υπόθεση;
Η επιθυμία μου ήταν να αναπλάσω την προσωπικότητα της Μήδειας ως μέρος μιας προϊστορικής εποχής -για την οποία υπάρχουν βεβαίως μόνο μύθοι- βασιζόμενη στην απλή λογική. Διότι μέσα από το σημερινό πρίσμα θεώρησης των πραγμάτων, μου φαινόταν πολύ me-too να έχουν φορτώσει τόσους φόνους σε μία τόσο χαρισματική γυναίκα. Κάτι δεν πήγαινε καλά -φυσικά!- και αποφάσισα να το ανακαλύψω, προσθέτοντας μπόλικη φαντασία παραπλεύρως…
Η περίπτωση κάθε γυναίκας στην ιστορία, που προσπάθησε να ξεφύγει από τα περπατημένα και να μπει σε επιστημονικά μονοπάτια, καταλήγοντας στην πραγματική ή θεωρητική πυρά, είναι ένα επαναλαμβανόμενο έγκλημα τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια.
Πλαισίωσα την Μήδεια με μία σύγχρονη γυναίκα, τη Μαργαρίτα, η οποία με τη βοήθεια του γιατρού Νικηφόρου Κομνηνού αναζητά τα ίχνη ενός προϊστορικού μυστηρίου.
Επειδή είμαι ποδηλάτισσα που ταξιδεύω σε όλη την Ευρώπη πάνω σε δύο ρόδες, συναντάω μέρη περίεργα, όπως η βυθισμένη αποθήκη του Obermuehl στον Δούναβη, που μου δίνουν εναύσματα για να τοποθετήσω την υπόθεση σε υπάρχοντα μέρη, που όμως πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν δει.
Γενικά προσπαθώ όσο το δυνατόν να «φυτεύω» τη δράση σε μέρη που έχω δει αυτοπροσώπως -το Άγιο Όρος εξαιρείται φυσικά- όσο τόσο για λόγους αληθοφάνειας, όσο για την διασκέδαση που μου προσφέρει να αναμιγνύω δικές μου εμπειρίες με φανταστικές περιπέτειες.
Όσο δημιουργούσατε το προσχέδιο της πλοκής σας, σκεφτήκατε τι θέλουν να διαβάσουν οι αναγνώστες ή ακολουθήσατε αυτό που είχατε εξαρχής στο μυαλό σας;
Είναι κακό που δεν το σκέφτηκα καθόλου; Ανάλογα με τη διάθεσή μου, ταξίδευα τους πρωταγωνιστές μου σε μέρη, καταστάσεις, συναντήσεις πάνω στον καμβά της πλοκής, τον οποίο είχα ολοκληρώσει, πριν αρχίσω το γράψιμο. Ε, για να πούμε την αλήθεια, το γεγονός ότι έβαλα μία γυναίκα να μπαίνει στο Άγιο Όρος για να πάρει ένα κειμήλιο ήταν εσκεμμένα προβοκατόρικο, αλλά το έχτισα πολύ διακριτικά νομίζω… με την ευλογία της Μεγαλόχαρης πάντα!
Μυθολογία, επιστήμη και πίστη αποτελούν το τρίπτυχο που μεσουρανεί στην πλοκή σας, δημιουργώντας ένα δυνατό κράμα ανατροπών. Ήταν δύσκολο να βρείτε την ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις διαστάσεις της ιστορίας σας;
Για να είμαι ειλικρινής, φοβάμαι ότι δεν την πέτυχα την ισορροπία. Η πίστη στον Θεό είναι μία πολύπλοκη, προσωπική πορεία κάθε ανθρώπου, που δεν ήθελα να αγγίξω σε ένα “διασκεδαστικό” μυθιστόρημα. Το μήνυμά μου έχει να κάνει κυρίως με την, κατά τη γνώμη μου, άδικη απαξίωση μίας μυθολογικής προσωπικότητας, της Μήδειας, η οποία γίνεται εξιλαστήριο θύμα εγκλημάτων, που το πιο πιθανό είναι να μην διέπραξε.
Από την άλλη, προκειμένου να υποστηρίξω την εξέλιξη της πλοκής, αναγκάζομαι να υπεραναλύω επιστημονικά-τεχνικά μέρη ή μυθολογικές απόψεις, πράγμα που αν κάποιον δεν τον ενδιαφέρει σαν θέμα, ίσως να φανεί υπερβολικό.
Ήταν στόχος του μυθιστορήματός σας να θέσετε και ηθικά διλήμματα στον αναγνώστη;
Προέκυψε στην πορεία αυτό.
Αν το βιβλίο σας μεταφερόταν στη μικρή οθόνη, ποιο θα ήταν το ιδανικό καστ ηθοποιών για εσάς;
Έχω πλήρες καστ με φωτογραφίες και βιογραφικό… Όταν άρχισα να γράφω, έφτιαξα στο μυαλό τους ήρωές μου και τους αναζήτησα σε πρόσωπα ηθοποιών για να βοηθήσω τη φαντασία μου. Αλλά δεν θα τους αποκαλύψω, γιατί νομίζω ότι ο κάθε αναγνώστης φτιάχνει μία εικόνα του κάθε ήρωα στο μυαλό του και η δική μου επιλογή προσώπου ίσως να τον προσγείωνε σε λάθος διάδρομο.
Ποια βιβλία ή σειρές μυστηρίου ξεχωρίσατε το τελευταίο εξάμηνο;
Θαυμάζω πολύ τη Λένα Διβάνη και σαν συγγραφέα και σαν επιστήμονα και σαν προσωπικότητα – είναι και αυτή εκδρομική σαν κι εμένα! Μόλις τελείωσα το «Πικρό Ποτήρι» και σε κάθε παράγραφο που διάβαζα, κουνούσα το κεφάλι μου και έλεγα «βρε την άτιμη τη Λένα!»
Σειρές μυστηρίου παρακολουθώ μόνο ως μέρος «συγγραφικής εκπαίδευσης», διότι δεν με ελκύουν καθόλου. Πέραν τούτου μία από τις καλύτερες σειρές που έχω παρακολουθήσει είναι οι «Καρτ Ποστάλ», κάθε αυτοτελές επεισόδιο και ένα αριστούργημα.
Μουσική, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία, θέατρο, σπορ, ταξίδια. Ταξινομήστε τα με βάση τις δικές προτεραιότητες.
Εύκολο. Τα κάνω όλα ταυτοχρόνως, διαφορετικά δεν θα προλάβαινα τίποτε. Πρώτα από όλα τα σπορ, που καταλαμβάνουν και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου, μετά την οικογένεια και την εργασία. Ξέρετε τί ιδέες μου έρχονται πάνω στο ποδήλατο; Τρελή έμπνευση. Όταν κάνω ποδήλατο, ταξιδεύω, ακούω μουσική και audio books, οπότε το κλείσαμε κι αυτό. Θέατρο σπάνια, πού χρόνος. Τηλεοπτικές σειρές βλέπω -ή καλύτερα ακούω- την ώρα που ζωγραφίζω.
Ασχολείστε με τον ποδηλατικό τουρισμό. Πείτε μας κάποιες πληροφορίες γι αυτό.
Οι γονείς μου με έφεραν σ’ αυτό το κόσμο με μερικά ελαττωματικά DNA, που μου δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στο να κάθομαι ήσυχη. Μόλις ενηλικιώθηκαν τα παιδιά μου αποφάσισα να αξιοποιήσω το ποδήλατο που σκονιζόταν στην αποθήκη και να πάω μέχρι το περίπτερο για παγωτό. Η 5λεπτη διαδρομή μου φάνηκε εξωτική και δοκίμασα την άλλη μέρα να πάω μέχρι την πλατεία, την τρίτη μέρα μέχρι στο super market και όλα αυτά, να λάβετε υπόψη σας, ενόσω μένω σε βουνό! Εν τω μεταξύ έχω γυρίσει ένα σωρό μέρη της Ευρώπης με το ποδηλατάκι μου και αν σας αρέσουν οι light περιπέτειες, διαβάστε τα ντοκουμέντα εδώ. Lady On A Bike –
Πώς χαλαρώνετε μετά από μια κουραστική ημέρα;
Ζωγραφίζω βότσαλα, τις Crocales, παρακολουθώντας εκπομπές σε διάφορες πλατφόρμες, ανάλογα με το θέμα του μυθιστορήματος που γράφω την εκάστοτε εποχή.
Μότο ζωής.
Never follow your heart!
Το “Χάλκινο δάκρυ φτερωτό” της Ειρήνης Ευφραιμίδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ
Photo by Aleksei / Алексей Simonenko / Симоненко on Unsplash
Η Κέλλη Κρητικού είναι αρθρογράφος σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα
