Γράφει η Γιώτα Βασιλείου
Ούτε και θυμάμαι πόσες φορές έχω περιμένει με ανυπομονησία τη μεταφορά ενός αγαπημένου βιβλίου στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση! Κι ούτε θέλω να θυμάμαι τις φορές που γεμάτη ενθουσιασμό μπήκα στην κινηματογραφική αίθουσα για να δω την πολυαναμενόμενη ταινία και τελικά βγήκα πλήρως απογοητευμένη, κάποιες φορές πριν καν ολοκληρωθεί η προβολή. Εδώ σας έχω μια λίστα για τις χειρότερες -κατά την ταπεινή μου κρίση- προσαρμογές λογοτεχνικών βιβλίων στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Η σειρά είναι χρονολογική από το νεότερο στο παλαιότερο.
Η γυναίκα στο παράθυρο (χρονολογία προβολής 2020)
Από τις πιο άνευρες κινηματογραφικές μεταφορές ψυχολογικού θρίλερ που έχουμε δει ποτέ. Οι παραγωγοί της ταινίας είχαν μεγάλες φιλοδοξίες τοποθετώντας την Amy Adams στο ρόλο της αγοραφοβικής ψυχιάτρου Άννας Φοξ. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη ταινία η αγαπημένη ηθοποιός -που στα “Αιχμηρά αντικείμενα” έδωσε τα ρέστα της- δεν είναι στα φόρτε της και δεν πείθει στο ρόλο που της ανατέθηκε. Εξ’ ίσου και το υπόλοιπο καστ δε με ενθουσίασε. Αν και αρκούντως σκοτεινή η ατμόσφαιρα, δεν είχε εκείνον το τριγμό, την ανατριχίλα και την αναμονή για τη μεγάλη ανατροπή. Το τέλος μελάτο κι αναμενόμενο. Από μένα είναι “όχι”.
Νεκρωταφίο ζώων (χρονολογία προβολής 2019)
Μια μεταφορά χωρίς νόημα, χωρίς ουσία, χωρίς γεύση ή άρωμα. Μηδενική ατμόσφαιρα, ανύπαρκτος τρόμος, ερμηνείες που δεν πείθουν, σκηνοθεσία που έχει δει και καλύτερες μέρες… για να μην πω για την γάτα που ούτε μωρό δε θα τρόμαζε… Ίσως η χειρότερη προσαρμογή βιβλίου του Βασιλιά, που έχουμε δει ποτέ… (χμμμ σε δεύτερη σκέψη κι Ο μαύρος πύργος δεν πάει πίσω…). Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να θέλει να κάνει ριμέικ σε μια πάρα πολύ πετυχημένη παραγωγή του παρελθόντος. Αυτό που τελικά κατάφεραν ήταν απλά να το κατακρεουργήσουν. Βέβαια σκέφτομαι ότι μερικές δεκαετίες μετά θα περάσει άνετα για μια cult ταινία τρόμου, όπως το “The Blair Witch Project”, αν το θυμάστε (το οποίο σημειωτέων το βρήκα πολύ καλό).
Ο χιονάνθρωπος (χρονολογία προβολής 2017)
Θα μπορούσε να είναι ίσως η χειρότερη μεταφορά βιβλίου στη μεγάλη οθόνη. Είχα πάει με το σύντροφό μου ο οποίος δεν είχε διαβάσει το βιβλίο. Μέσα στα πρώτα 15 λεπτά ήξερε ήδη το δολοφόνο και μου περιέγραψε επακριβώς την εξέλιξη της ιστορίας. Κακή σκηνοθεσία και η ερμηνεία του Michael Fassbender απογοητεύει οικτρά στο ρόλο του αγαπημένου μας ήρωα Χάρι Χόλε. Τα μόνα θετικά η όμορφη φωτογραφία και ο φωτισμός που προσέδιδαν το κάτι παραπάνω στην ήδη παγωμένη ατμόσφαιρα, του σκανδιναβικού τοπίου. Πραγματικά αναρωτιέμαι πως ο Jo Nesbo δέχτηκε να κυκλοφορήσει αυτό το δημιούργημα. Εννοείται ότι εγκαταλείψαμε την αίθουσα ωσάν κυνηγημένοι πριν καν συμπληρώσει την πρώτη ώρα προβολής.
Το κορίτσι του τρένου (χρονολογία προβολής 2016)
Αλήθεια τώρα; Ποιος ο λόγος να πάρεις στα χέρια σου ένα ωραίο ψυχολογικό θρίλερ αγαπημένε μας σκηνοθέτα (Taylor Tate) και να “του αλλάξεις τα φώτα”; Η ταινία χάθηκε στα χρονικά σούρτα-φέρτα του βιβλίου, δε μπόρεσε να ακολουθήσει τον παλμό του με αποτέλεσμα να γίνει χαοτικό και δυσνόητο. Η ατμόσφαιρα της ιστορίας και το “αρρωστημένο” ψυχολογικό υπόβαθρο της ηρωίδας του βιβλίου της Paula Hawkins, δεν αποτυπώνονται δυστυχώς όπως πρέπει, στο μουσαμά. Για να μη σχολιάσω τη μεταφορά του τόπου όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, στη Νέα Υόρκη αντί για το Λονδίνο… Την ημέρα έσωσε η Emily Blunt, την οποία βρήκα αν όχι εξαιρετική, το λιγότερο πολύ ταιριαστή στο ρόλο της Ρέιτσελ.
Πενήντα αποχρώσεις του γκρι (χρονολογία προβολής 2015)
Ωωωωωμμμ… Ειλικρινά διαολίζομαι με τον ψυχαναγκασμό που με διακατείχε επί χρόνια (ευτυχώς όχι πια) να μη μπορώ να παρατήσω βιβλίο, ακόμα κι όταν αυτό δε μου αρέσει. Εντάξει τι να λέμε τώρα… πλούσιο πανέμορφο αγόρι, ερωτεύεται φτωχό πανέμορφο κορίτσι. Το κορίτσι κάνει τη δύσκολη, το αγόρι επιμένει κι ως γνωστόν, ο επιμένων νικά. Τίγκα στα κλισέ με 5-6-7-8 σκηνές αχαλίνωτου, σκληρού και dirty sex, μπόλικα sex toys κι όξω από την πόρτα! Θα μου πείτε για την ταινία πρέπει να μας πεις όχι για το βιβλίο. Ε, τα ίδια -και χειροτέρα μη σας πω- είναι κι η ταινία μόνο σε φάση περίληψης. Τα περνάει όλα σε τίτλους. Δε λέω άλλα, πιστεύω καταλάβατε. Κι αν αναρωτιέστε γιατί την είδα η απάντηση είναι μία… είχα κι ένα OCD να θρέψω!
Cloud Altas (χρονολογία προβολής 2012)
Το βιβλίο δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει μιας και πιο εύκολα βρίσκει κανείς χρυσάφι στην άκρη του ουράνιου τόξου παρά το Cloud Atlas σε έντυπο, αλλά βλέποντας την ταινία μπορώ να πω ότι κάποια πράγματα δε φαίνεται να πήγαν όπως θα ήθελα. Από αφηγηματικής άποψης η ταινία ήταν εξαιρετική, οι παραγωγοί έχουν κάνει φοβερή δουλειά στη δημιουργία εικόνων. Πρόκειται για ένα πολύ ιντριγκαδόρικο φιλμ, που μιλάει για τις πράξεις μας και τις συνέπειες που αυτές έχουν στη ζωή μας, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο παρελθόν και στο μέλλον. Και είναι άξιο λόγου πως, μέσα από τόσες διαφορετικές ιστορίες, τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες, μέσα σε ένα χρονικό κυκεώνα, καταφέρνει από την αρχή κιόλας η ταινία, να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή κάνοντάς τον να μη θέλει να τελειώσει. Ωστόσο, αυτό που πολύ έντονα ένοιωσα εγώ παρακολουθώντας τη είναι πως δεν είχε της δοθεί η βαρύτητα που έπρεπε. Και είναι λογικό γιατί μιλάμε για φιλμ και όχι για βιβλίο, όπου οι ιδέες που πραγματεύεται ο συγγραφέας μπορούν να μεταφερθούν πιο ξεκάθαρα, βοηθώντας τον αναγνώστη να τις ενστερνιστεί ή/και να τις απορρίψει κατά την κρίση του. Εν ολίγοις, θα ήταν ίσως προτιμότερη η μεταφορά του στη μικρή οθόνη στα πλαίσια μιας μίνι σειράς, παρά να συμπιεστεί σε 3 σχεδόν ώρες κινηματογραφικού χρόνου.
Ο κώδικας Ντα Βίντσι (χρονολογία προβολής 2006)
Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο, απλά ΜΗ δείτε την ταινία. Πολύ κακή μεταφορά ενός συναρπαστικού βιβλίου. 584 σελίδες καταιγιστικής περιπέτειας, με πολύ ιστορική μυθοπλασία, που πρέπει να χωρέσουν στα 150 περίπου λεπτά του κινηματογραφικού χρόνου. Γίνεται; Ε δε γίνεται! Το αποτέλεσμα πολύ τρέξιμο, πολύ μπλα-μπλά και λίγη ουσία. Επίσης ασύμβατοι εντελώς ο Τομ Χανκς με την Οντρέ Τοτού. Στα υπέρ ωστόσο της ταινίας ο Πολ Μπέτανι στο ρόλο του Σίλλα και τα flash videos με τις ιστορικές/θρησκευτικές αναφορές. Για μένα και αυτό το βιβλίο, για να γίνει πετυχημένη μεταφορά, θα έπρεπε να είναι μια μίνι σειρά 3-4 επεισοδίων. Η τόση συμπύκνωση χάλασε όλη τη μαγεία του.
Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι (χρονολογία προβολής 2001)
Τι κι αν έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που την είδα την ταινία, ακόμη θυμάμαι πόσο καθόλου δε μου άρεσε και πόσο βαθιά απογοητευμένη βγήκα από την κινηματογραφική αίθουσα. Οι δυο αγαπημένοι, κατά τα άλλα ηθοποιοί, Nicolas Cage και Penelope Cruz, δε με έπεισαν στους δυο βασικούς ρόλους, ενώ δεν υπήρχε ίχνος της έντασης και του πάθους που ξεπηδούσε από τις σελίδες του βιβλίου. Ήταν απλά βαρετή. Στα υπέρ της ταινίας τα υπέροχα τοπία της Κεφαλλονιάς κατά τα άλλα… μηδέν στο πηλίκο.
Το άλικο γράμμα (χρονολογία προβολής 1995)
Αν και το φιλμ προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1995, εγώ το είδα σε θερινό σινεμά στις διακοπές, πριν 5-6 χρόνια. Ένα θα σας πω: 7 υποψηφιότητες για τα Χρυσά Βατόμουρα. ΕΠΤΑ! Και πολύ κρίμα ειλικρινά, γιατί ο Roland Joffé σκηνοθέτης της ταινίας, ο οποίος είχε ακούσει εξαιρετικές κριτικές για την ταινία του “Κραυγές στη σιωπή”, έκανε ότι μπορούσε για να καταφέρει να μας προσφέρει ένα καλό αποτέλεσμα, ωστόσο οι δικές του προσπάθειες μόνο δεν ήταν αρκετές. Ομολογουμένως, ο Garry Oldman ήταν φανταστικός στο ρόλο του παπά, η Demi Moore όμως ήταν σκέτη απογοήτευση και γενικά η ταινία δε μπόρεσε να ακολουθήσει το πνεύμα που είχε εμφυσήσει στο βιβλίο του ο Nathaniel Hawthorne. Ίσως αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο να είχα διαφορετική άποψη αλλά έχοντας διαβάσει και απολαύσει ένα υπέροχο βιβλίο εποχής, η μεταφορά του δε μου είπε και πολλά. Τουλάχιστον όμως δε σηκώθηκα να φύγω άρων-άρων.
Το σπίτι των πνευμάτων (χρονολογία προβολής 1993)
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής για κάποιον που δεν έχει διαβάσει το υπέροχο βιβλίο της λατρεμένης Isabel Allende, η ταινία είναι σίγουρα υπέροχη. Με ένα εκπληκτικό καστ ηθοποιών που δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και μια πολύ ενδιαφέρουσα και συγκινητική ιστορία, σίγουρα θα αποτελεί για πολλούς μια καταπληκτική ταινία. Ωστόσο, για τους φανατικούς της πένας της Αλιέντε, η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της στερείται τον λατινοαμερικάνικο παλμό κι εκείνη τη μαγική ατμόσφαιρα που ζήσαμε στις σελίδες του βιβλίου. Δυστυχώς, ο μαγικός ρεαλισμός ποτίζει το χαρτί αλλά όχι τον κινηματογραφικό μουσαμά. Ίσως αν η επιλογή του καστ γινόταν ανάμεσα σε Λατίνους ηθοποιούς να είχαμε μεγαλύτερη επιτυχία, δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, ωστόσο επειδή η έλλειψη αυτή είχε πολύ μεγάλο αντίκτυπο σε εμένα, το βάζω στη λίστα με τις χειρότερες μεταφορές.
Photo by Denise Jans on Unsplash
Photo credit: https://www.imdb.com/title/tt6111574/
Photo credit: https://www.theguardian.com/film/2019/apr/07/pet-sematary-review-stephen-king-remake
Photo credit: https://www.athinorama.gr/cinema/movie/o_xionanthropos-10057816/
Photo credit: https://suwalls.com/movies/cloud-atlas
Photo credit: https://watch.plex.tv/movie/captain-corellis-mandolin
photo credit: https://wall.alphacoders.com/by_sub_category.php
photo credit: https://play.google.com/store/movies/details/Fifty_Shades_of_Grey?id=a3m5lvdOTiQ
photo credit: https://www.netflix.com/title/70035186
photo credit: https://www.blu-ray.com/movies/The-Scarlet-Letter-Blu-ray/41902/
Η Γιώτα Βασιλείου είναι blogger και φανατική αναγνώστρια
